به گزارش پایگاه اطلاعات و فن آوری فراساحل به نقل از عصرنفت، میدان گازی شاه دنیز، بزرگترین میدان گازی در آذربایجان است. این میدان، در جنوب و در میانه غربی دریای مازندران و در سواحل آذربایجان، در حدود ۷۰ کیلومتری جنوب شرقی باکو –پایتخت این کشور- قرار دارد. این میدان گازی شامل پنج فاز است. با توجه به سطح حوزه گازی که ۸۶۰ کلیومترمربع است، عمق‌های مختلفی را در حدود ۱۰۰ تا ۶۰۰ متری از سطح دریا پوشش می دهد.
میدان گازی شاه دنیز و حوزه گاز و میعانات آن، در سال ۱۹۹۹ میلادی کشف شد. بیش از ۱۴۰ کیلومترمربع از مخازن این میدان که شبیه چندین جریزه کنار هم قرار دارند، اکتشاف شده اند. این میدان از سوی کنسرسیومی متشکل از شرکت‌های بی.پی انگلستان، استات اویل نروژ و سوکار آذربایجان، توسعه یافته است.
ذخایر گازی میدان شاه دنیز حدود ۱.۲ تا ۱.۵ تریلیون مترمکعب برآورد می شود. ذخایر نفتی شاه دنیز هم حدود ۱.۵ تا سه میلیارد بشکه نفت خام و همچنین بیش از ۴۰۰ میلیون بشکه میعانات گازی برآورد شده است. فاز نخست میدان شاه دنیز از سال ٢٠٠۶ در حال تولید است، در حالی که انتظار می رود گاز فاز دوم این میدان در فاصله سال‌های ٢٠١٩ و ٢٠٢٠ به بهره‌برداری و به اروپا برسد.
شرکت ملی نفت ایران هم اکنون یکی از سهامداران پروژه توسعه میدان گازی شاه دنیز است و در این پروژه ١٠ درصد سهم دارد. از سال‌های پیش هم مذاکره‌هایی برای افزایش سهم ایران در طرح توسعه فاز دوم میدان گازی شاه دنیز آذربایجان با طرف آذربایجانی انجام شده است. هم اکنون ظرفیت تولید روزانه گاز از میدان شاه دنیز ٢٧,٣ میلیون متر مکعب و تولید میعانات گازی آن ۵۵ هزار بشکه است.
پروژه شاه دنیز بهمراه خطوط انتقال خود بیش از ۴۰ میلیارد دلار ارزش دارد و قرار است خط لوله ۱٨۵٠ کیلومتری ترنس آناتولین (تاناپ) تا اواسط سال ٢٠١٨ میلادی، سالانه ١۶ میلیارد مترمکعب گاز فاز دوم میدان شاه دنیز واقع در بخش آذری دریای مازندران را به اروپا ترانزیت کند که از این مقدار ۶ میلیارد مترمکعب سهم ترکیه است تا وابستگی خود به گاز روسیه را کاهش دهد.
آنکارا سال ٢٠١۴ میلادی سهم خود را از خط لوله گازی تاناپ به ٣٠ درصد افزایش داد و شرکت دولتی نفت آذربایجان (سوکار) و شرکت بی.پی به ترتیب ۵٨ و ١٢ درصد باقیمانده سهام این خط لوله را در اختیار دارند. این خط لوله، گاز فاز دوم توسعه میدان شاه دنیز آذربایجان را به ایتالیا انتقال می دهد که در طول مسیر از گرجستان، ترکیه، یونان، آلبانی و دریای آدریاتیک عبور می کند و بزرگترین پروژه برای انتقال گاز به اروپا به شمار می‌رود.
